خطبه دوم نماز جمعه کربلا به امامت سید احمد الصافی در تاریخ 30 جمادی الثانی 1440 هجری برابر 17 اسفند 1397 شمسی

برادران و خواهران پیشتر که در خدمت شما بودیم، درباره برخی از مسایلی که تأثیرات منفی بر جامعه می‌گذارند، صحبت کردیم و گفتیم که خانواده، مدرسه و جو عمومی کنونی تأثیرات بزرگی بر جامعه ما دارند و باید به هر کدام از این موارد توجه شود. همچنین تأکید کردیم که این مساله عمیقتر و دقیقتر از آن است که در یک، دو، ده یا صد خطبه بررسی شود. زنگ خطر برای فروپاشی اخلاقی و نیز بی توجهی به عنوان دو مسأله که بروز آن در کشوری همچون کشور ما تعجب برانگیز است، باید به صدا درآید. و گفتیم که یک ساختار اخلاقی کلی وجود دارد که باید توسعه می یافت اما شروع به پسرفت و فروپاشی کرد و عجیبتر آنکه با مسایل اخلاقی به صورت بسیار ضعیف برخورد می شود. به شکلی که راه‌ حلی برای آن ارائه نمی کنند، ما می‌بینیم گاهی برخی به این روند کمک کرده اند و برخی نیز همانند تماشاچیان هیچ اقدامی نمی کنند. ما همچنان بر اهمیت آنچه وظیفه خود احساس می ‌کنیم تأکید داریم و اینکه همه باید نقش خود را بر عهده بگیرند و همه باید در این باره مسئولیت بپذیریم. امروز در تکمیل آنچه قبل از این گفتیم، برای برادران درباره مساله بسیار مهمی یعنی شرم و حیا صحبت خواهم کرد، از شما می‌خواهم به اهمیت این مسأله و مشکلاتی که احتمالا با نبود آن ایجاد می ‌شود، توجه کنید. حال سوال این است که شرم و حیاء به چه معناست؟ الان وارد معنای دقیق حیا یعنی معنای لغوی و اصطلاحی آن نمی ‌شوم و تنها آنچه برایمان فایده دارد را بیان می‌کنم. شرم و حیا اصطلاحی است که علمای اخلاق بسیار به آن اشاره می‌ کنند و ما نیز در عرف جامعه آن را از پسران و برادران بزرگتر و از معلمان، سالخوردگان و مادران خود زیاد می ‌شنویم. (این مسأله را نمی ‌توان از جامعه گرفت زیرا اقتضای حیا این است که قابل گرفتن نیست.) برادرانم حیا نوعی از ادب در برابر بی ‌ادبی و گستاخی است. گفته می ‌شود این شخص گستاخ است (دور از همه شنوندگان) و این شخص حیا دارد، حیا در برابر گستاخی قرار می گیرد و عبارت است از احساس در تنگنا و سختی بودن، زمانی که کاری بر خلاف آداب عمومی از من سر بزند، من احساس در تنگنا و سختی بودن می‌ کنم زیرا رفتاری بر خلاف آداب عمومی انجام دادم احساس می ‌کنم از موازین عرفی خارج شده ‌ام، در درونم وجدانی است که من را سرزنش می ‌کند و به من می‌ گوید، تو شرم ننمودی چنین رفتاری کردی، این احساس در موقعیتهای خطیر بیشتر می ‌شود، اگر من با برادرم رفتاری ناشایست داشته باشم، خودم را سرزنش می ‌کنم اگر این مساله در ارتباط با همه برادرانم باشد، این احساس بیشتر خواهد شد. در واقع برادرانم  اکنون وقت هست که به این موضوع گوش فرا دهیم، این موضوع مهمی است، امیدوارم که به این موضوع دقت کنید، شما تلاش می ‌کنید جامعه را با گرفتن حیا از آن بکُشید، می ‌بینید این روزها جوانان از انجام هیچ کاری حیا ندارند. دختران ما این جگرگوشه‌هایمان اینها دختر، خواهر و مادران ما اینها عنوانی از حیا هستند. باید در جامعه مصونیتی ایجاد شود که اجازه ندهد حیا سلب شود، این ادعاها آزادی نیست. من گفتم این ادعاها آشوب است. اراده شده که کشور به آشوب کشیده شود و آشوب ویرانگر بوده و حد و حدودی ندارد. نمی ‌توان با فلان مسأله مقابله کنیم زیرا آشوب معیاری ندارد، اما آزادی معیار و ملاک دارد، آزادی به ارزشها، تاریخ، خانواده، فرد وقانون احترام می ‌گذارد و این معنای آزادی است. اما آنکه به هیچ چیز احترام نمی ‌گذارد، این یک آشوب است. اینها شکست خوردند و تلاش کردند شکست خود را به ما منتقل کنند. حیا از اینها گرفته شده است و تلاش می‌ کنند حیا را از ما هم بگیرند. ان شاء الله هیچ یک از آنها هر چقدر هم که تلاش کنند و حمایت شوند تا حیا را از ما بگیرند، موفق نشوند.  برادران جامعه باید به صورت اجتماعی با این مسأله مقابله کند باید مصونیتی وجود داشته باشد جامعه باید از فروپاشی حفظ شود. من اگر الان بخواهم می توانم آماری را بیان کنم، اکنون بیایید با رسانه ها و شبکه های ماهواره ای خود به جامعه بنگریم، به عنوان یک ناقد چه می بینید؟ این جامعه از اصالت، سابقه تاریخی و نظام و ساختار برخوردار است و میراثی دارد که به آن افتخار می‌کند، علماء، فضلاء، خانواده ‌های بزرگوار، جوانان و همچنین زنانی که این قهرمانان و دلاوران را تربیت کرده اند و نیز دخترانی دارد که برادران و پدران خود را به جنگیدن در راه حفظ کشور تشویق می ‌کنند، اینها افراد شرافتمندی هستند اینها خود حیا و عفت هستند. باید این نمونه‌ ها را بیشتر کنیم. برادرانم مبادا فریب اصطلاحاتی را بخورید که بیشتر از واقعیت به سراب نزدیک هستند.به خدا قسم من در محضر حضرت سید الشهداء (علیه السلام) از اتفاقاتی که در جامعه می ‌افتد، بسیار نگرانم، مسایلی که نمی خواهم درباره آنها صحبت کنم تا اینگونه برداشت نشود که این بحثها سیاسی هستند بلکه جزء مسایل اجتماعی است،  جامعه باید برخیزد و برادران عزیزی که در کشور صدای من را می ‌شنوند نیز باید به تربیت نسلی همت ورزند که بداند چگونه کشور را بسازد نسلی که نفع و ضرر خود را بداند. کشور را از آشوب دور کنید و آن را به آزادی بازگردانید. آزادی خواسته‌ ای واقعی است و همه ما خواهان آن هستیم، آزادی ضوابط و ارزشهایی دارد و قوانینی در آن وجود دارد،  اگر ما آنها را مدنظر نگیریم برای آن اصول و قوانین محاکمه می‌ شویم اما اگر از چارچوب آشوب خارج شویم، برای چه محاکمه شویم؟ برای هر چیزی که محاکمه شویم همان آشوب است. در هر حال برادران دوباره می‌ گویم جوامعی که در آنها حیا و عفت وجود دارد، جوامع زنده ‌ای هستند و حیا همان زندگی است و بدون آن زندگی وجود ندارد. بلکه تنها آشوب، وحشت، تعرض، بی‌‌ مسئولیتی و بی ‌توجهی است.  برادرانم من اینها را می ‌گویم چون برای شما، کسانی که سخنان من را می‌ شنوند؛ خانواده ‌های بزرگوار، جوانان، فرزندان و بانوان خیر و خوبی می ‌خواهم و با تمامی این ویژگیها باید توجه کنید که تلاشهایی در این زمینه انجام می شود و إن شاء الله که تلاشهایی نا امیدکننده باشند، فضیلت آن است که حیا، عفت، شجاعت، بزرگی و منزلت آنها حفظ شود، این کشور شایستگی آن را دارد و باید در برابر تمامی حرکتهایی که علیه هویت ملی انجام می شود، استوار باشد. این خلاصه مطلبی است که گفتم این کشور باید حافظ هویت و اعتبار خود باشد و از هر موضوعی که حافظ کرامت آن است، حفاظت کند. از خداوند متعال مسألت داریم که ما و شما را موفق گرداند و به واسطه حضرت محمد(صلی الله علیه و آله) و خاندانش همه بدیها را از ما دور کند. خداوندا تمامی مردان و زنان مومن و مسلمان را بیامرز، خداوندا تمامی خیر و خوبیها را برای ما و آنها قرار بده. آخرین دعای ما این است، سپاس مخصوص الله پروردگار دو جهان است، خداوندا بر محمد و خاندان پاک و مطهرش درود فرست.

پیوست ها